Golden Temple

Maraton weekendowych wycieczek, tym razem z przystankiem w jednym z najpopularniejszych miejsc w Indiach- Amritsar. 

30 kilometrów od granicy pakistańskiej kilkaset lat temu wzniesiono dumę sikhową- Golden Temple, pokrytą kilkoma setkami szczerego złota. Od tamtej pory ściąga do siebie nie tylko panów w turbanach, ale mnóstwo turystów i wyznawców innych wariacji hinduizmu. W tym dwie zagubione katolickie dusze- mnie i Filippo- kolegę z Włoch.

Tym razem standard autobusu nie odbiegał od polskich orbisów czy eurolinesów, z klimatyzacją i wygodnym wysuwanym siedzeniem. Dziewięciogodzinna podróż w obstawie kilkunastu sikhów, którzy wybierali się do swojej Częstochowy. Przekrój międzypokoleniowy- od zarośniętych starców w olbrzymich turbanach, po młodzików z zawiazaną na głowie chustą, podtrzymującą włosy związane w kok.

Od dwóch miesięcy zbieram informacje o tajemniczych brodatych panach, którzy stanowią kilka procent delhijskiej społeczności. W Amritsarze, w ich kolebce, z pewnością będą stanowić większość. Wojownicy, jak siebie nazywają, mają sześć atrybutów, bez których nie mogą się obejść: broda, turban, długie włosy, długa jasna bielizna, miecz oraz metalowa branzoletka. Wszystko ma swoją symbolikę i praktykowane jest od wielu wieków. Miecze zostawiają raczej w domu, ale co do długiej bielizny- nie mam pewności.

Amritsar to typowe hinduskie miasto ze straganowym zaduchem i chaotycznym tłumem, ale podobno z duszą panjabi. Nie mogłam jej za bardzo dostrzec, oprócz kilku typowych dla regionu potraw. 

Po kilkunastu minutach jazdy rikszą byliśmy na miejscu, gdzie powitała nas potężna toaleta męska i żeńska, a za nią już główne wejście do obiecanej Golden Temple. Nie chcieliśmy zostawiać butów w depozycie, bo od niego trzeba było jeszcze przejść kawałek do głównego wejścia. Kilku Sikhów, widząc, że próbujemy schować nasze klapki do plecaków, zrugało nas sobie znanym panjabi językiem. Musieliśmy się wrócić i na bosaka zdać plecaki szatniarzom w turbanach. Jeszcze chusta na głowę- zarówno panowie, jak i panie, obmycie stóp w brodziku (tak, bhp wyłączyłam już dawno temu) i można zwiedzać.

Złota Świątynia otoczona jest białą hinduską filarową zabudową, pośrodku której znajduje się spory zbiornik wodny. Do świątyni, która wygląda jak wyspa, można dostać się tylko jednym słusznym wejsćiem- stumetrowym pomostem z tysiącami wiernych czekających niecierpliwie w kolejce. Połtorej godziny ściskania się z tłumem, który oprócz tradycyjnych strojów niósł dary dla bogów. Niejeden raz dostałam krawędzią takiej tacki, nie wspominając o łokciach i kolanach bardziej krewkich Hindusów. Czy warto było czekać? Pewności nie mam. Golden Temple rozczarowuje przede wszystkim wielkością i swoim wnętrzem. Tak jak można wzdychać nad majestatycznym złotym wykończeniem elewacji, tak środek jest dosyć ubogi. Być może to kwestia mojego nastawienia i zmęczenie po długim oczekiwaniu na wejście. Klimat budowała muzyka na żywo, grana przez turbanowy zespół. Melodia powtarzana jak mantra przez pół godziny hipnotyzowała wiernych zastanych w różnych pozycjach.

Kilka rund dookoła świątyni, by poznać jej piękno na 360 stopniach. A pod filarami rzesze zmęczonych Hindusów pokładających się na posadzce i nie krępujących się, by oddać się drzemce czy śniadaniu. Każdy kawałek cienia zaludniony. Jedynie kilku śmiałków oczyściło swoją duszę w wodzie dookoła świątyni, dzieląc ją z rybami (czyli, że czysto).

Upał nie pozwalał na zbyt długie spacery, więc wybraliśmy się jeszcze jedynie do Srebrnej Świątyni, która okazała się nie warta świeczki, ale za to po drodze zwiedziliśmy panjabskie bazary i obfotografowani przez tamtejszych, wróciliśmy w stronę centrum. Tam, mając jeszcze spory zapas czasu, znaleźliśmy bar piwny o oryginalnej nazwie Beer Bar. Speluna jakich mało, ale za to z zimnym dobrym piwem. Przechyliliśmy kufle z bardziej liberalnymi sikhami, którzy zamiast złotej świątyni wybrali złoty trunek. Na codzień zamknięci i małomówni, po kilku browarach odważyli się do nas podejść i zagadać. Rozmawialiśmy po niemiecku, angielsku i włosku z hinduskimi emigrantami, którzy wpadli do domu na kilka tygodni. Widać było u nich zamiast długiej szorstkiej brodyz racji dojrzałęgo wieku, dopiero co zapuszczony zarost. 

Tym akcentem skończyliśmy naszą "pielgrzymkę" i pieszo ruszyliśmy na przystanek, stokrotnie dziękując taksówkarzom za chęć podwiezienia nas tam. Golden Temple zaliczona i już mam chyba dosyć świętych hinduskich miejsc na te półrocze. Złota myśl na koniec- Nie wszystko złote, co się świeci.